نابسامانی در پوشش دین مداری

نوشتار حاضر كه محصول دهه‏ى چهل است و به‏گاه نوجوانى معظم له براى برخى از بچه‏هاى مسجد نگاشته شده تا آنان آن را به صحنه‏ى تئاتر و نمايش آورند، بر آن است تا از اين طريق نكته‏هاى تربيتى لازم را به خانواده‏هاى ايمانى آموزش دهد و برخى از عقايد و باورهاى آنان را تصحيح نمايد و از اين رو حال و هواى نوشته‏هاى آن دوره را دارد و اكنون به رسم يادگارى از آن دوران به چاپ خواهد رسید.

این نوشته از دو فصل «ناهنجارى در پوشش دين‏مدارى» و «گيتا؛ دخترى سرگردان» تشکیل شده است. در فضاى نابسامان دو دهه‏ى چهل و پنجاه كه حكومت وقت سعى داشت فكر و ذهن جوانان انقلابى را از بحث‏هاى سياسى فارغ سازد و آنان را به ارضاى تمايلات شهوانى سرگرم دارد تا بتواند از اين طريق به چپاول ثروت مردم بپردازد و هرچه بيش‏تر در دست‏هاى بازى‏گردانان استعمار به خوش رقصى بپردازد، برخى از خانواده‏هاى مذهبى گاه به سادگى از كنار اين مهم مى‏گذشتند و نگاهى تربيتى و نظارتى بر جوانان خود نداشتند يا دچار انحرافات اعتقادى بودند و فسادها را به برخى از عوامل غيبى و قضا و قدر و سرنوشت مرتبط مى‏دانستند.

نوشته ی نخست که بیش تر دو دختر به نام نصرت و مریم و مادران آنان به نام های حکیمه خانم و کبری خانم در آن نقش آفرینی می کنند به خطرات جمود و بستگی در خانواده های مذهبی می پردازد که در بخشی از این نوشته چنین می خوانیم:

«وظيفه‏ى مادران و پدران، تربيت دقيق فرزندان و وظيفه‏ى دختران، پاكى و طهارت است. بايد در مقابل پدر و مادر، كمال ادب را داشته باشند و از خانه كه بيرون مى‏آيند، لباس سنگين به تن كنند. زنى كه حجاب خود را از دست مى‏دهد، عصمت خود را به باد داده است. دختر مسلمان هر چادرى را سر نمى‏كند. در كيفيت آن بايد دقت كند، نه اين كه چادر را ناگهان بكشد و پشت گردن خود را هم نشان دهد به خيال اين‏كه مى‏خواهد روى خود را بگيرد. چنان در خيابان راه رود كه سر در كار خود داشته باشد نه اين‏كه دايم با چشمانش ديگران را وارانداز كند. هنگام مسجد و جلسه، كمال آرامش و حجاب و سنگينى را رعايت كند. دختران و پسران بايد هرچه مى‏توانند در ازدواج شتاب كنند تا دست شيطان از آنان كوتاه شود. به دنبال ديگران بدگويى نكنيد و تا مى‏توانيد بدى ديگران را به صورت خوبى جلوه دهيد. عيب ديگران را بپوشانيد تا خدا عيب شما را بپوشاند.»

فصل دوم که سلامت زندگی دختران را در عفاف و پوشش دین مدارانه می داند به بررسی دو دیدگاه متفاوت فاطمه و گیتا نسبت به نوع زندگی می پردازد که در قمستی از آن چنین آمده است: «گيتا با اون كه كنترل خودش رو از دست داده بود؛ ولى هنوزم با من ستيزه مى‏كرد، بدون مقدمه گفت: شما دختراى محروم و فقيرى هستين و از زندگى خودتون لذت نمى‏برين. هرچى تفريحه براى ماست. هرچى كوه و جنگله برا ماست. هرچى سينما و تئاترِ برا ماست. كنار دريا با اون آب‏هاى مرواريديش برا ماست؛ ولى شما از اون هيچ برخوردار نيستين و خودتون رو دايم تو گوشه‏ى خونه زندانى مى‏كنين.

اين جا بود كه دلم به حال گيتا سوخت، با مهربونى تمام ـ كه مرام دين و پيغمبره ـ گفتم: «گيتا جان! يه كم از روى فكر و انديشه حرف بزن، با اين كه شما تفريحات كوتاه و زودگذر دارين و دل خودتون را به اون خوش مى‏كنين، اما گذشته از اون كه هزاران خطر براى شما پيش مى‏ياد، هرچى تصادفه براى شماست؛ هر كسى تو دريا خفه مى‏شه از شماست، هرچى گمراهيه از شماست؛ هرچى دختر گمراهِ برا شماست. هرچى زن آلوده تو اجتماعه برا شماست، هرچى كشتار مى‏شه از شماست و اصلاً فسادهاى جامعه تو سينماها و تئاتر و راديو و تلويزيون و كنار درياست، اينا همش شده تفريحگاه‏هاى خراب اجتماع كه شما رو به اين روزگار انداخته، مجله‏ها با روزنامه‏هاتون هم پر از جرم و جنايته. تازه، ما هم برا خودمون تفريح‏هاى سالم داريم، هم از اونا لذت مى‏بريم، هم استفاده‏ى علمى و دينى مى‏بريم؛ ما هم جلسات مذهبى داريم و تو اون‏ها كارهاى مذهبى و انسانى خودمون رو ياد مى‏گيريم: نماز، عبادت، ادب، مهربانى، پاكى و هزار تا چيز ديگه رو ياد مى‏گيريم ولى شما از همه‏ى اينا بى‏نصيبين.»